Welkom Patchouli

De eerste dagen.

20 mei 2015, een dag om nooit te vergeten. Om 7u ’s ochtends ging de telefoon. De man die toezicht hield op Lady met een geboortesysteem zei dat Lady aan de bevalling begonnen was, tussen dit en een uur ging het zover zijn. In allerijl in de auto gesprongen, om 7u30 waren we ter plekke en om 7u45 was Patchouli geboren. Een prachtig volledig gestippeld hengstje, helemaal waar ik op gehoopt had.

Vanop een afstand hebben mijn moeder en ik alles gade geslaan. Lady ging meteen kennis maken met haar kleintje. Hij werd volledig besnuffeld en nadien zorgvuldig afgelikt. Zijn naveltje hebben we toen ook ontsmet, verder hebben we toen moeder en kleine met rust gelaten. Die eerste momenten zijn cruciaal voor het ontwikkelen van een goede band tussen moeder en veulen. Ze leren elkaars geur kennen.

Onze aanwezigheid vond ik toen ook belangrijk zodat Patchouli meteen mensen in de omgeving zag en Lady’s reactie daarop, maar meer dan aanwezig zijn vond ik dan nog niet nodig.

Wij hebben ze toen een paar uur alleen gelaten. Nadien zijn we er gewoon bij gaan zitten aan de kant van de stal zodat Patchouli kon wennen aan onze aanwezigheid en zag dat Lady alles prima vond. Als hij toenadering zocht heb ik hem laten ruiken, als hij weer weg wou liet ik hem doen. Ik wou dat hij mensen leerde kennen in een ongedwongen ontspannen sfeer. Toen hij een paar uur later met Lady op de weide mocht ben ik hetzelfde blijven doen. Op mijn hukken ging ik in de wei zitten. Hij kwam toen vanzelf al iets sneller dichterbij maar was toch nog op zijn hoede. Regelmatig ging ik ook Lady gaan knuffelen zodat hij zag dat zij alles prima vond.

Al snel had Patchouli door dat mensen misschien wel oké waren en kwam hij dapperder uit de hoek. Paarden onderzoeken nieuwe dingen graag met hun neus, maar ook met hun tanden en voeten als dat mogelijk is. Als ik zag dat Patchouli aanstalten maakte om met zijn benen naar mij te gaan zwaaien stelde ik mij gewoon recht. Dan had hij die neiging niet omdat ik dan groter dan hem was en hij daar nog steeds een beetje van onder de indruk was. Al snel had hij door dat met zijn hoeven kappen hem niet het gewenste effect gaf en hield hij daar mee op. Als hij kwam knabbelen stak ik zelf mijn hand in zijn mond, wat natuurlijk ook niet was waarop hij gehoopt had. In tussentijd leerde hij dan wel gewoon worden aan het manipuleren van zijn mond. Als hij nog dapperder werd en echt probeerde om te komen bijten duwde ik hem duidelijk weg met een luide “nee”. Ik wil dat hij van in het begin grenzen kent en het verschil tussen mensen en paarden goed snapt.

Maar in hoofdzaak spendeerde ik vooral veel tijd aan kroelen, krabbelen en aanwezig zijn zodat hij leerde dat mensen echt wel oké zijn.  Neem de tijd als je met je paarden werkt, het is een belangrijke investering voor later.

De volgende blog gaat over Patchouli’s eerste week. Tot snel!